ثبات ایمان تنها راه نجات انسان از فتنه‌های آخر الزمان و گام نهادن در طریق سیر و سلوک می باشد.
امیر المؤمنین على (ع) فرموده است:
پارسایى و پرهیزکاری مایه ثبات و پایدارى ایمان است.
امیر المؤمنین علیه السّلام به اصحابش فرمود:
… خوشا بحال کسى که محبّت ما اهل بیت در قلب او رسوخ داشته باشد، ایمان در قلب چنین کسى ثابتتر از کوه احد در مکانش خواهد بود.
در مقالات دیگر معنای ایمان را نیز بررسی نمودیم.
خدای تعالی درباره ی ثبات می فرماید:
«یُثَبِّتُ اللهُ الَّذینَ آمَنُوا بالقَولِ الثابِتِ فِی الحَیوهِ الدُّنیا وَ فِی الاخِرَهِ» (سوره ی ابراهیم، آیه ی ۲۷)
خداوند مومنان را با قول ثابت در زندگی دنیا و آخرت تثبیت می کند.
ثبات حالتی است که تا با ایمان همراه نگردد اطمینان نفس و در نتیجه طلب کمال میسر نمی شود، زیرا هر کس که در عقاید خود متزلزل باشد نمی‌تواند طالب کمال باشد، و ثبات ایمان عبارت است از حصول قطع به اینکه کامل و کمالی وجود دارد، و تا این قطع حاصل نشود طلب کمال وجود نمی گیرد، و تا تصمیم بر طلب کمال و ثبات در راه آن به دست نیاید سیر و سلوک ممکن نیست، و کسی که تصمیم دارد ولی ثبات نداشته باشد مصداق این آیه است که خداوند می فرماید:
«کَالَّذیِ استَهوَتهُ الشَّیاطینُ فِی الاَرضِ حَیران» (سوره ی انعام، آیه ی ۷۱)
مانند کسی است که شیاطین او را در زمین افکنده و حیران است.
بلکه می‌توان گفت متحیر و سرگردان، تصمیم هم ندارد و تا به یک سمت معیّن رو نیاورد حرکت و سیر و سلوک از او صادر نمی‌شود و اگر هم حرکتی بکند حرکتی بی حاصل و بدون فائده است.
و امّا علّت ثبات یک فرد بصیرت درونی و اعتقاد به حقّانیّت عقاید خود و دریافت لذّت نیل به کمال و ملکه شدن این حالت درونی است به گونه‌ای که زوال نپذیرد، و بدین گونه است که از انسان‌های ثابت قدم همواره اعمال صالح صادر می گردد.
نکته: ملکه در مقابل حال است. حال آن حالتی است که زود از بین می‌رود مثل زردی رنگ انسان ترسیده و سرخی رنگ انسان خجالت زده، ولی ملکه حالتی که به زودی زوال نمی‌پذیرد مثل شجاعت و حسادت و سایر ملکات اخلاقی.
(«اوصاف الاشراف» خواجه نصیرالدین طوسی، انتشارات حضور، صفحه ۲۹)
ثبات ایمان تنها راه نجات انسان از فتنه های آخر الزمان و گام نهادن در طریق سیر و سلوک می باشد.