معرفی کتاب گذری در کوی نیک نامان

کتاب گذری در کوی نیک نامان شامل گزیده ای از زیبایی های زندگی فرهیختگان است.

خواندن خاطرات بعضی از بزرگان علم و فرهنگ آن قدر دلنشین است که می تواند برای بسیاری الهام بخش باشد.

اینکه می شنوی پزشکان دلسوزی بوده اند که بدون هیچ چشم داشتی کوچه به کوچه دنبال درمان بیماران بی بضاغت می‌رفتند و از خرج دارو و درمان تا کرایه ماشین او را حساب می‌کردند یا سرگذشت معلمی که برای شاگردان فقیر و بی بضاعتش از هیچ کاری دریغ نداشت و حتی سر و صورت بچه ها را با دست خودش شستشو می داد، شورآفرین نیست؟

چه بسیار بزرگانی که به حق بزرگ بودند و شریف، هیچ بدگویی و توهین و تهدیدی آن ها را وادار به تلافی و مقابله به مثل نکرد. شریف زندگی کردند و پاک از این دنیا رخت بر بستند.

مجموعه حاضر حاصل چنین نگاهی به بزرگان علم و فرهنگ است.

معرفی کتاب گذری در کوی نیک نامان

کتاب گذری در کوی نیک نامان مجموعه خاطراتی است از فضایل اخلاقی بزرگان علم و فرهنگ. افرادی که وجه اشتراک تمام آن ها شوقی بود که از کودکی در وجودشان جوانه زده بود و تلاشی که برای رسیدن به قله های علم و ادب و هنر به خرج داده بودند، اما تلاش و اشتیاق، از ارزش های اخلاقی و انسانی غافلشان نکرده بود.

برای این که بتوان تصویر نسبتا روشنی از روزگار هر یک از این افراد به دست آورد، در ابتدا شرح حال مختصری از زندگی هر یک از افراد ارائه و سپس به بیان خاطرات شنیدنی هر یک پرداخته شده است.

بخش‌هایی از متن کتاب

بخش هایی از متن کتاب جهت مطالعه و اطلاع از محتوای این کتاب ارزشمند در ادامه بیان می شود:

دکتر شیخ هر شب سرنوشابه های فلزی را که بیماران داخل صندوق حق ویزیت ریخته بودند در ظرفی می ریخت و ضد عفونی می کرد. به دخترش که با تعجب پدر را تماشا می کرد، می گفت: بهتر است بیماران از سرنوشابه های تمیز استفاده کنند.

این سرنوشابه های تمیز را آخر شب در اطراف مطب می ریزم تا بیمارانی که پول ندارند و خجالت می کشند در صندوق چیزی نیندازند، از این ها استفاده کنند.

دنیا پر است از قصه آدم هایی مثل او که در خودشان نمانده اند. کمی که فکر می کنیم، نگاهی که به دور و برمان می اندازیم، خاطراتمان را که مرور می کنیم به آدم ها و ماجراهایی از این دست زیاد بر می خوریم.

آدم هایی با قصه های خودشان که هر کدام در جایی از نقشه خدا قرار گرفته اند. خوبی هایی داشته اند و شاید چند تایی هم بدی.

کسی می گفت آدم ها مثل یک دیوارند، هر بدی که از آن ها دیدی یک آجر از آن دیوار بردار، لازم نیست تمام دیوار را پایین بریزی! یک نمره بابت هر ضعفی از او کم کن اما نیم نگاهی هم به قوت هایش داشته باش. این طور که باشی، از هر کس چیزهایی می توانی یاد بگیری.

گاهی نیم نگاهی به زندگی دیگران داشتن و دقیق شدن در رفتارهای خوب آن ها بدون کلاس و درس و کتاب، حکم معلمی را دارد که به رایگان درس زندگی می دهد. درس نمی دهد که آن را پیش چشم‌هایت مجسم می کند.