داستان اصحاب کهف در قرآن کریم و طلب رحمت و نجات

داستان اصحاب کهف ، که خداوند متعال در قرآن کریم از این جوانمردان یاد نموده است ، پیرامون افرادی است که در برابر طاغوت زمان خویش زانو نزده ، و اعتقادات یکتا پرستی خویش را حفظ نمودند.

هم اکنون هستند افرادی که تمسخر ، توهین و هر گونه آزار و اذیتی را تحمل می نمایند و دست از اعتقادات دینی خویش بر نمیدارند.

افرادی هستند که سختی و گرسنگی را به جان می خرند ، ولی پای اعتقادات مذهبی خویش ایستاده اند ، و هستند افرادی که با کوچکترین تغییر و سختی در زندگی اعتقادات خود را زیر پا گذاشته و تن به هر ذلتی می دهند و خود را به روش های مختلف توجیه می کنند.

مانند اصحاب کهف ، جوان‌مرد باشیم!

داستان اصحاب کهف و هدایت الهی

« رَبَّنا آتِنا مِن لَدُنکَ رَحمَهَ وَ هَیِّی لَنا مِن أمرِنا رَشَداَ » ( کهف : ۱۰ )
پروردگارا ! از سوی خودت برای ما رحمتی عطا کن و برای ما از کارمان راه نجاتی فراهم ساز .

موحّد چو در پای ریزی زرش
و یا تیغ هندی نهی بـر سرش

امید و هراسش نباشد ز کس
همین است معنای توحید و بس

 خداوند ، تنها تکیه‌گاه موحّدان در سختی ها ، گرفتاری ها و بن بست هاست . هر که جز به خدا روی آورد و به غیر او تکیه کند ، نا امید و ناکام می‌ماند.

داستان اصحاب کهف که این دعا از زبان آنها بیان شده است ، سر مشق افراد با ایمان است . آنها در عصر دقیانوس می زیستند و در دل اعتقادات یکتا پرستی داشتند و چون حاضر نبودند اندیشه های مشرکانه ی حاکم و حکومت را بپذیرند ، از دستگاه طاغوتی جدا شدند و هجرت کردند و به غاری پناه بردند و در آن جا خواستار گشایش کارشان از سوی خداوند شدند .

چشم امید آن ها به خدا بود و از غیر خدا هم ، ترسی در دل نداشتند ، خداوند به مدت ۳۰۹ سال آن ها را در آن غار ، به خواب عمیقی فرو برد و پس از گذشت سه قرن ، وقتی بیدار یا زنده شدند ، حکومت دقیانوس نابود و حکومت و تفکر مشرکانه از بین رفته بود و مردم یکتا پرست شده بودند .

جوان‌مردان اصحاب کهف ، نمونه ای از انسان های مومن و مصمّم بودند که به هیچ قیمتی حاضر نشدند از عقاید صحیح خود دست بردارند .
زنده شدن دوباره ی آن ها نیز ، گواهی بر قدرت خداوند و حیات پس از مرگ و برهانی برای اثبات معاد بود .

در این دعا ، آن ها از خداوند دو چیز را خواستند : « رحمت » و « نجات ». خداوند رحمان هم پذیرفت. بدین ترتیب آن ها ، هم از شر حکومت طاغوت نجات یافتند و هم مورد توجه ویژه پروردگار قرار گرفتند.

خدا هم در قرآن از آن ها به عنوان « فِتیَهٌ آمَنوُا بِرَبِّهِم » ؛ ( کهف : ۱۳ ) یاد کرده است ؛ یعنی جوان‌مردانی که به خدای خود ایمان داشتند ، خدا هم بر هدایت آن ها افزود .

رحمت خدا ، گاهی به صورت نجات انسان از جامعه ی کفر آلود و گاهی هم به شکل توفیق برای ایجاد تحوّل فکری و روحی در جامعه است و اصحاب کهف از هر دو رحمت ، برخوردار شدند .

آن ها دوباره در همان غار ، از دنیا رفتند و قبرشان مزار و عبادتگاه مردم گشت .

(دعاهای قرآنی ، جواد محدّثی ، موسسه فرهنگی هنری مشعر ، ص ۶۲)